From a Dick To A Chick

[Starbucks]

Hi kiddo's, ik denk dat we bij de vorige GVA ook verhalen mochten posten die niet met HHA te maken hadden?
Anders verwijderen we dit verhaal wel. Dit verhaal staat al op quizlet maar aangezien de beiden leden (Ik en Artemis) ook hier iztten gaan we het hier ook posten.

Rye gaat voor een bepaalde tijd naar de glamourstad LA. Hij moet zijn vrienden waaronder Felix en zijn vriendin, Dorien hiervoor achterlaten in Manton, Michigan. Maar omdat zijn ouders hem meesleuren neemt hij ongewild afscheid van hen. Rye maakt kennis met een mentaliteit die hij niet kende in zijn rustige dorp. Overleven in LA ? Be the best. Hij komt over een paar struikelblokken te staat, maar hij hijst zich recht en past zich aan. Rye gedraagt zich zoals het verwacht wordt. Hij wordt arrogant en gevoelloos, vooral wanneer hij erachter komt dat meisjes interesse tonen in hem. Zijn vriendin is hij totaal vergeten en hij is een player geworden. Totdat zijn oma na enkele jaren ernstig ziek wordt en ze allen terug gaan naar het boerendorp waar hij opgroeide. Hij is Dorien totaal vergeten, zijn vrienden vinden hem een lul en zijn oma besluit haar oude krachten aan te wenden. Ze gaat Rye helpen zijn respect voor vrouwen terug te winnen.

Binnenkort komt het eerste deel!

[easira]

Ben benieuwd naar het verhaal!

[Jennifer~]

Ik ben ook benieuwd

[artemis]

Afscheid

Mijn adem stokte in mijn keel en ik moest moeite doen om niet in tranen uit te barsten. Daar stonden we dan. Met mijn ouders die in de verhuistruck stonden te rommelen. Mijn oma die mijn vader rond commandeerde alsof hij nog een broekventje was. En mijn vrienden. Felix, Dorien, Astrid en ik. We waren een onafscheidelijk viertal. En dat zou nu eindigen omdat mijn ouders het in hun bol gehaald hebben om naar Los Angeles te verhuizen. Ouwe sokken. Van Jim en Casper had ik gisteren al afscheid genomen. Die zouden hier alleen maar in de weg staan. Er hing een zware stilte tussen ons. Niemand wist goed welke woorden de pijn zouden kunnen verzachten. Het enige wat de stilte verstoorde waren de vogels die langzaam hun avondlied zongen en mijn familie die zich druk maakte om een verloren doos. Ik liet mijn blik een voor een over hun gezichten dwalen. De mensen waarmee ik de eerste dertien jaar van mijn jeugd had doorgebracht. Felix stond er een beetje beteuterd bij, niet goed wetend wat hij hoorde te doen. Zijn handen zaten diep in zijn zakken geschoven en zijn schouders hingen mistroostig naar beneden. Zijn blonde haar wiegde zachtjes in de wind. Daarnaast stond Astrid. Gekenmerkt door haar gewone bikkelharde uitdrukking. Ze was sterk, maar ik zag dat haar ogen een beetje waterig waren. Ik aanvaardde het als een compliment. Ze was altijd nog aan de assertieve kant en toonde niet snel haar weke gevoelens. En daarnaast degene die ik misschien nog het liefst van allemaal had. Dorien. Met haar speels opgestoken, blonde haren en haar meestal zo vrolijke blauwe ogen. Geluidloos liepen de tranen over haar gezicht en druppelden ze neer op het hout van de veranda van ons bijna ex-huis. Haar gezicht was rood en vlekkerig van het huilen. Voorzichtig nam ik haar in mijn armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. ‘Het komt wel goed. We zien elkaar gauw weer. We spreken af en zo,’ beloofde ik. Ik voelde hoe ze knikte. Een bevel van mijn vader trok me weg uit haar armen. Ik keek spijtig naar haar gezicht en voelde een plotse opwelling over me heen spoelen. Voor ik het goed en wel door had, deed ik wat ik nooit had gedurfd ook al was Dorien al vier jaar mijn vriendinnetje. Mijn lippen streken kort langs de hare. ‘RYE!’ Riep mijn vader nogmaals. ‘IK KOM,’ schreeuwde ik terug. ‘Dag, dan maar,’ wendde ik me tot het groepje. Verschillende versies van tot ziens wervelden door de lucht toen ik langzaam achteruit liep. Mijn nieuwe leven tegemoet. Ik zwaaide nog en kreeg een heel salvo terug. De verhuiswagen startte al en was voor ik wist al verdwenen uit Manton. En ik zat op de achterbank van mijn vaders zwarte Audi naar mijn vrienden te zwaaien. Hopend dat ik ze snel terug zou zien.
Op naar Los Angeles. Iets wat me meer zou veranderen dat ik me ooit had kunnen indenken.

[Jennifer~]

Goed stukje

[Starbucks]

Forgetting friends

Ik zuchtte diep toen mijn vrienden uit het beeld verdwenen. Mijn vader zei dat het maximaal een anderhalve dag ging duren voor we er waren. Ondertussen doodde ik mijn tijd met slapen, de coolbox plunderen, spelen op mijn psp of kijken door het raam. Een GSM kreeg ik pas als ik 15 was. Uiteindelijk was ik in een diepe slaap gevallen en bleek ik bij mijn ontwaking al in Los Angeles te zijn. Ik hielp mee de dozen uit te pakken, en stormde het huis in. Het was nog groter dan ons huis in Manton. Ik gokte dat het lag aan de stadsrand. Want de hoge torens die uitstaken lagen zeker 10 kilometer verder. Mijn kamer was donkerblauw, en ik had nog een paar posters mee om op te hangen. En ook fotolijstjes van 'ons groepje'. Dus hier zou ik de komende jaren doorbrengen...

Ik hield de eerste weken nog contact met mijn vrienden. Via skype, MSN en de huistelefoon. Op school zat ik vaak alleen tot Chad naar me toe kwam, zijn haar zat vol in de gel en het logo van Ralph Lauren pronkte op zijn borstkas. Hij betrekte me in zijn groepje en trok me in de wereld van meisjes, feestjes en alcohol. Aan dat laatste deed ik niet veel mee, ik werd al dronken van de geur. Al snel vergat ik mijn vrienden thuis. Ik zat nooit meer op skype, kreeg mijn eigen mobieltje waarbij ik nooit zin in had om de nummers van hen in te zetten en had een ander e-mailadres gemaakt. Ik werd populair en de meisjes kwamen naar me toe. Ik stak zelfs Chad voorbij. En mijn vriendin, die was ik vergeten.

4 jaar later - 17 jaar oud
Het was een zaterdagavond om 9 uur en ik stond voor de spiegel. Mijn moeder kwam binnen. 'Hoi mams' 'Hoi Rye, ga je weer ergens naartoe?' 'Ja een feestje bij Chad thuis' 'Jezus, zijn vader is zeker altijd weg?' 'Waarschijnlijk' grijnsde ik. 'Om 1 uur thuis hé' zei ze en gaf een kus op mijn wang. 'Zoals altijd' antwoordde ik. Ze ging de badkamer uit en deed de deur achter zich dicht. Toen ik mijn outfit aanhad vertrok ik te voet naar het huis van Chad, het was maar 2 straten verder. De sfeer was al goed toen ik binnenkwam. Ik ging naar de frigo om een glas wodka te nemen, de enigste drank waar ik niet aan kon weerstaan. De neiging om dat glas vol op te drinken was veel te groot. Al snel kwamen een paar mensen rond me staan die 'Advundum' begonnen te roepen. Dus kapte ik het in 1 keer binnen. Chad kwam naar me toe. 'Brotha from anotha motha!' zei hij en gaf me de five en een vriendschappelijke knuffel. 'Die advundum was prachtig! Ik heb een foto genomen, en je bent niet eens zat' 'Zo snel gaat dat nog niet hé' zei ik en leunde op zijn schouders. 'Laat me weten of je toch moet kotsen hé' zei hij lachend en ging weg. 'Tuurlijk' riep ik hem nog na. Ik had geen zin meer in drank dus nam ik maar een cola. Opeens kwam er een meisje naast me staan. 'Jij hebt lef, de meeste zouden zich verslikken' 'Dat is nu eenmaal zo' grijnsde ik. 'Maar zeg, stoere bink, wat is je naam?' 'Rye Fox' 'Rawr, vosje. Ik heet Jade'. Voor ik het wist drukte ze haar lippen op de mijne en gingen we naar boven, 1 van de slaapkamers in.

Om half 1 was het feestje gedaan voor mij. Ik deed zo snel mogelijk mijn kleren aan en gebruikte een van de parfums van Chad om de geur van rook en drank weg te werken. 'Dag Chad' riep ik, want hij zat weer te flirten met iemand. Ik was nog op tijd thuis. Zo snel mogelijk ging ik mijn bed in, want de wodka bleek toch een effect te hebben op mij.

De volgende ochtend:
Het was zondagochtend en ik verplichtte me zelf het bed uit te stappen. Toen ik beneden was hing er geen leuke sfeer. Mijn vader keek sip voor zich uit. 'Rye, Oma is ernstig ziek. We moeten terug naar Manton' 'Bedoel je voor altijd?' vroeg ik verontwaardigd. 'Neen, kijken hoe ze het stelt. We zullen zien hoe de toestand is' 'Hoe weet je dat?' 'Ze ligt in het ziekenhuis van Cadillac, het enige dat ze zeiden was dat wij nog haar enige familie waren en dat het niet goed gaat het haar. Hhet telefoontje duurde niet lang want veel details hebben we niet losgekregen.' 'Oh, waar moeten we dan slapen?' vroeg ik. 'We gaan eerst naar het ziekenhuis en dan krijgen we waarschijnlijk de sleutel van je oma, en zullen we daar mogen logeren. We gaan zo snel mogelijk inpakken. Begin al maar' zei hij. 'Oke' zei ik en stormde naar boven om alles in een koffer en een paar dozen te steken. Ik moest denken aan mijn vrienden. Ik had al meer dan een jaar niks van hen gehoord, of anders gezegt, niets van hen willen horen...

[Clémence']

leuk!

[artemis]

Oma Vos

Tegen de tijd dat ik mijn koffers volgepropt had, ze in de koffer hees en tenslotte in de auto kroop, was de sfeer totaal verziekt. Mijn moeder had geen zin om weer bijna een dag ’n half te rijden en mijn vader was ambetant omdat ik volgens hem te traag vooruit ging.
De motor brulde toen de contactsleutel omgedraaid werd en ik voelde de zetelverwarming direct aanspringen. Het voelde aan alsof ik in mijn broek gepist had.

En ik daar zat ik dan, zonder enige vorm van vermaak, op de achterbank, want mijn spullen zaten in mijn reistas en de retard die zich mijn vader noemt had die in de koffer gestoken. Ik haatte de hele trip nu al. Verder had ik ook helemaal geen zin om terug naar Manton te gaan. Er was daar niks. Ik bedoel, voor een Starbucks- koffie moest je waarschijnlijk helemaal naar Travis City, wat ten eerste op een uur van Manton af lag en ten tweede zonder GPS onmogelijk te vinden was. Vooral met mijn richtingsgevoel. Geen koffie voor Rye dus. Ik zou het bij de drab die mijn moeder in elkaar flanst moeten houden.

Wonder boven wonder overleefde ik de reis. Ik was verveeld en actief natuurlijk, maar ik was er ook in geslaagd het er heelhuids vanaf te brengen. De auto was – op een colavlek na – niet naar de kloten geholpen en ik had ondanks dat ik enorme bergen voedsel naar binnen had gespeeld, niet gekotst.
Mijn vader besloot direct naar Caddilac te rijden, omdat er in Manton toch niemand thuis was, en hij ook geen sleutels had. Toen we daar aankwamen en naar Iris Fox vroegen slaakte de vrouw achter de balie een wanhopige zucht. Ik had verwacht dat ze het zou moeten opzoeken, maar het toetsenbord bleef onaangeroerd. Blijkbaar kende ze het nummer vanbuiten. ‘Nummer 487,’ zei ze kortaf gevolg door een hele geut dampende koffie. Ik vroeg me af wat Oma uitgevreten had.

Het duurde een tijdje eer we de kamer gevonden hadden aangezien mijn moeders oriëntatievermogen onder nul zat en mijn pa te koppig was om zijn bek open te trekken en het te vragen. Toen we eindelijk op de juiste gang liepen was er één kamer die er direct uitsprong. En wel om al het volk dat er zat. Ik wist meteen dat dit oma’s kamer was. Waarschijnlijk zat het halve dorp daar op één getroept.
‘MOEDER,’ gilde mijn pa met een verdacht hoge maar blije stem. Ik kreeg het nu al op mijn heupen. We wrongen ons naar binnen en stonden met zijn allen naast oma’s bed. Haar blik lag vermoeid maar gelukkig op mijn lichaam. Meteen voelde ik me bekeken. ‘Rye…,’ fluisterde ze. Maar ik kon haar wel verstaan aangezien al de andere mensen in de kamer het schouwspel doodstil volgden. ‘Ja eh… hallo,’ zei ik ongemakkelijk terwijl ik heen en weer schuifelde. Meteen kreeg ik een por van mijn vader, die me boos aankeek. ‘Wat?’ vormde mijn mond geluidloos.

Op dat moment stormde er een dikke, maar duidelijk woedende verpleegster binnen die beval dat alleen familie mocht blijven. Meteen reageerde de menigte en dromde ze naar buiten. Ik zag mijn kans en deed alsof ik meegezogen werd. Ik hield niet zo van emotionele momenten en deed dan ook alles om ze te vermijden. Ik haalde opgelucht adem toen de deur dicht viel en de kudde zich verspreidde. Ik had verwacht dat mijn ouders me direct weer naar binnen zouden trekken, maar dat deden ze niet. De deur was dicht en dat bleef ze.

Ik schrok op van een plotse stem die ‘Rye,’ riep. Hield het dan nooit op? Geïrriteerd snauwde ik : ‘Wat?’ en draaide ik me om naar een blondje. Ze was knap en normaal zou ik haar in no time versierd hebben maar zelfs de beste jager rust soms en dus liet ik voor wat het was. ‘Wat moet je?’ ‘Rye herken je me niet?’ ‘Moet dat dan?’ Ik was geërgerd. ‘Rye, ik ben het, je vriendin…’ Zei ze zacht. ‘Wie?’ vroeg ik op mijn beurt hoewel er een belletje rinkelde. ‘ Ah ja,’ vervolgde ik toen ik het me herrinerde. ‘Jolien, niet?’ Ik liet haar geen kans om te antwoorden. ‘Luister schat, normaal zou ik met je babbelen, maar ik heb nu geen zin, dus laat me met rust, wil je? Daag,’

Haar gezicht stond verbouwereerd en haar ogen volgden me toen ik terug naar de deur wilde gaan. In de deuropening stonden mijn ouders en mijn oma. Degenen die me geproduceerd hadden kwetterden door elkaar over van alles, maar mijn oma keek alleen maar naar mij. Op haar gezicht lag onbegrip. Ik keek terug naar Jolien. De tranen stonden in haar ogen, maar het deed me niets. Wat deed ze nog hier. Ik maakte een gebaar met mijn hand ten teken dat ze weg moest gaan, net als de rest. Dat deed ze ook,verward en boos.

[Jennifer~]

Geweldig stuk!
En die "Jolien" was zeker Dorien?

[Starbucks]

Bedankt voor de reacties tot nu toe en ja dat is Dorien xD

Hier blijven?!?
Mijn oma overhandigde mijn vader de sleutels. En op zijn beurt duwde hij de autosleutels in mijn handen. 'Junior, jij rijd'. Ja, ik had mijn rijbewijs al. Zodra ik de kans had deed ik eigenlijk mijn rijexamen. Maar op het praktijkexamen na had ik nog nooit met een auto gereden. Ik mocht niet van mijn vader omdat er geen schrammetje in zijn auto mocht komen maar zijn wallen waren zo groot dat ik de reden wel snapte. We gingen meteen naar de parking. Mijn vader gaf hints over de weg maar veel fut zat er niet in. We namen alle spullen uit de koffer en gingen het huis in. Ik sliep in de logeerkamer, waar ik vroeger, op woensdagavond altijd sliep. Mijn ouders sliepen in het bed van oma, en ooit opa. Ik legde alles onder het bed en kroop zo snel mogelijk het bed, met een laken uit de kast gehaald in.

Ik besloot de dag erna Felix op te wachten aan de schoolpoort. Ik nam de tram naar Cadillac en ging nog een stuk te voet. Ik was er tegen de bel ging. Jolien, en haar vriendin die denk ik Astria heette (wat kon het mij nog schelen)kwamen voorbij en gunden me geen blik. En daar kwam Felix met een paar jongens die ik nog nooit gezien heb. Hij keek blij op en kwam meteen naar me toe. 'Man, wat heb jij aan?' zei hij en keek naar mijn stijlvolle outfit. 'Ik heb niet veel kleren meegenomen' zei ik droog. 'Ah man, ik heb je gemist' zei hij en gaf me een vriendschappelijke knuffel waarbij hij hard op mijn rug klapte. Koel zei ik 'Ja, ik jou ook'. Toen hij merkte hoe mijn reactie was liet hij snel los. 'Ik heb het gehoord van je oma' zei Felix. 'Ze is nog niet dood, dus het boeit niet echt, hé' antwoordde ik al lachend. Felix keek me een tel ongelovig aan, schudde zijn hoofd en lachte dan maar. 'Ik moet naar huis, we moeten nog eens afspreken' zei Felix. 'Ja, dag' antwoordde ik.

Tot daar mijn ontmoeting met Felix, van dat afspreken kwam niet veel in huis. De dag nadien gingen we oma halen want ze mocht naar huis. 'We steken door naar de supermarkt' zei mijn vader. Toen we bij de de wallmart van Cadillac waren leunde mijn oma op mij en mijn ouders gingen al vast een kar halen. Wij gingen al vast binnen. We liepen de koekjes voorbij en ik nam alvast een pak brownies. Iets verder zat een meisje de chocolate chip coockies aan te vullen en de drang was te groot om in haar billen te knijpen. Ze keek me nog boos na en mijn oma keek me afkeurend aan. Toen kwamen mijn ouders met de kar aan en pasten zij op oma. Ik botste tegen een meisje op. 'Hé kijk uit! Kun je niet oppassen?' snauwde ik naar haar. 'Wat?' vroeg het meisje dat een bril ophad. 'Wat wat wat? Dat je moet oppassen brillemans!' zei ik en liep boos verder, op naar de frisdrank. Ik tilde een paar flessen cola op. Ik keek naar mijn ouders, en de blik van mijn oma was zo eigenaardig. Na ons uitje naar de supermarkt gingen we naar huis.

De volgende ochtend aan het ontbijt keken ze me serieus aan. 'Zeg het gewoon' zei ik ongeduldig. 'We gaan terug naar Los Angeles, aangezien oma aan de betere hand is.' 'Ja, eindelijk terug' zei ik opgelucht. 'Ja, maar jij gaat niet mee. Je gaat terug in Caddilac naar school. Oma heeft gezelschap nodig, en wie houdt je beter gezelschap dan een jonge ziel? En de frisse lucht zal je goed doen.' zei mijn moeder. 'Wat? Dat meen je niet! Mam, jij kunt toch hier blijven?' 'Ik heb ook werk, Rye. Ik en je vader hebben enkele belangrijke opdrachten klaarstaan, en ik duld geen tegenspraak'. Chagrijnig ging ik naar mijn kamer...

[ibtissam]

mooi geschreven!