Post by evytju on May 5, 2010 12:16:04 GMT -5
ok, ik zal dan maar nog een stukje schrijven =)
en sorry, ik had Anastacia verkeerd geschreven =$
"wat?" riep Anastacia toen ze zag dat er 3 bedden in haar kamer stonden. "heb ik dan geen eigen kamer?" riep ze histerisch. "Nee, sorry." antwoordde Arlène zacht. "jullie zullen het vast leuk hebben met elkaar." zei ze bedarend. "Zal wel." zei Anastacia nog niet erg op haar gemak. Arlène zette Anastacia's koffers op het hemelbed dat voor die bewoonster was klaargezet. "Oh nee, er is hier helemaal geen kast voor..." Arlène liet Anastacia niet uitspreken en trok een kastje, die ingebouwd was in de muur, open waar Anastacia's oogspullen verschenen. "Ok, dankje. En het licht?" vroeg ze. Arlène trok aan een touwtje en er verscheen een soort rood licht in de kamer. "Ok, nu kan ik mijn ogen doen. Dankjewel." zei Anastacia. 'Hopelijk is ze na een tijdje wel liever.' hoopte Sterre zachtjes en ze stond recht. "Ik ga even naar beneden, ik heb dorst." zei ze tegen haar kamergenoot. "Ok, ik kom ook meteen." antwoordde die. Sterre glimlachte even naar Anastacia.
Beneden zat Raphael nog als enige in de woonkamer met zijn keyboard. Van zijn vader mocht hij alleen klassieke muziek spelen. Maar daar hield hij zich niet altijd aan. Sterre, die de trap afging, luisterde genietend naar Raphael die aan het zingen was. Het was blijkbaar een liedje die Raphael zelf had geschreven, want ze kende het niet. "Soms druist de stilte, oh zo luid. De wereld vertraagt je komt niet meer vooruit." zong hij. Sterre glimlachte. Wat kon hij mooi zingen! Ze was zo aandachtig aan het luisteren dat ze niet keek waar ze liep. Ze struikelde en viel. Raphael stopte met spelen. "Is er daar iemand?" vroeg hij.
en sorry, ik had Anastacia verkeerd geschreven =$
"wat?" riep Anastacia toen ze zag dat er 3 bedden in haar kamer stonden. "heb ik dan geen eigen kamer?" riep ze histerisch. "Nee, sorry." antwoordde Arlène zacht. "jullie zullen het vast leuk hebben met elkaar." zei ze bedarend. "Zal wel." zei Anastacia nog niet erg op haar gemak. Arlène zette Anastacia's koffers op het hemelbed dat voor die bewoonster was klaargezet. "Oh nee, er is hier helemaal geen kast voor..." Arlène liet Anastacia niet uitspreken en trok een kastje, die ingebouwd was in de muur, open waar Anastacia's oogspullen verschenen. "Ok, dankje. En het licht?" vroeg ze. Arlène trok aan een touwtje en er verscheen een soort rood licht in de kamer. "Ok, nu kan ik mijn ogen doen. Dankjewel." zei Anastacia. 'Hopelijk is ze na een tijdje wel liever.' hoopte Sterre zachtjes en ze stond recht. "Ik ga even naar beneden, ik heb dorst." zei ze tegen haar kamergenoot. "Ok, ik kom ook meteen." antwoordde die. Sterre glimlachte even naar Anastacia.
Beneden zat Raphael nog als enige in de woonkamer met zijn keyboard. Van zijn vader mocht hij alleen klassieke muziek spelen. Maar daar hield hij zich niet altijd aan. Sterre, die de trap afging, luisterde genietend naar Raphael die aan het zingen was. Het was blijkbaar een liedje die Raphael zelf had geschreven, want ze kende het niet. "Soms druist de stilte, oh zo luid. De wereld vertraagt je komt niet meer vooruit." zong hij. Sterre glimlachte. Wat kon hij mooi zingen! Ze was zo aandachtig aan het luisteren dat ze niet keek waar ze liep. Ze struikelde en viel. Raphael stopte met spelen. "Is er daar iemand?" vroeg hij.