Het verhaal van Max

[Tine]

Hallo lieve allemaal!
Deze i-soap is al een tijdje te lezen op anubisrevelation.be.tt, maar aangezien er weer een gva is, vond ik 't wel leuk om 'm hier ook te plaatsen Het eerste hoofdstuk is al helemaal te lezen op de site & de eerste update van hoofdstuk 2 is net gepost. Deze zal ik nu dus ook posten en voor verdere posts zal je iedere keer een weekje moeten wachten. Normaal verschijnt de update tussen vrijdag & zondag. Ik hoop dat jullie 't verhaal leuk vinden & reacties zijn altijd heel erg leuk en welkom ;D
Heel veel liefs, Tine

Het Huis Anubis is jullie waarschijnlijk allemaal bekend. Het verhaal van Max is op het échte Anubisverhaal gebaseerd, of beter gezegd een vervolg. Max is namelijk de dochter van Nienke en Fabian, veertien jaar oud en op zoek naar zichzelf tijdens de jaren die haar persoonlijkheid vormen. Ze woont niet in het Huis, maar haar vriendje Michiel wel. De twee zijn onafscheidelijk en Het Huis Anubis is dan ook Max' tweede thuis. Ze leidt een vrij rustig leventje, met de dagdagelijkse tienerdingen die ze overleeft samen met haar beste vriendin Elle. Elle is dan weer de dochter van Amber en diens man David. Zelfde leeftijd, zelfde karakters, zelfde smaken... Je herkent het zeker en vast. Maar als één geheim aan het licht komt, volgen de andere in een sneeuwbaleffect elkaar op. Max staat twijfelachtig tegenover de keuze die ze moet maken; neemt ze de altijd vrolijke Elle en haar vriendje Michiel in vertrouwen, met het gevaar om hen daarbij kwijt te spelen?

[Tine]

Hoofdstuk 1

"Hé, moet je die hier zien!"lachte Nienke, terwijl ze een foto aanwees.
Max schurkte tegen haar mama's been aan, om toch maar wat aandacht te krijgen, nu haar papa terug was. Zo ging het keer op keer, in het eerste uur moest zij eventjes wijken zodat haar mama even kon wennen dat papa er weer was. Hij was ook zo vaak weg: als bekend archeoloog reisde hij van hot naar her en had hij al zoveel landen bezocht dat ze zo goed als niet meer te tellen waren.
"Hé, lieverd, hoe gaat het met jou?" Fabian nam zijn dochtertje op schoot en gaf haar nog maar eens een dikke kus. Dat deed 'ie wel vaker als hij net terug was. "Ben je wel braaf geweest?"
Max knikte heftig en keek met haar helblauwe ogen naar Nienke, vragend om bevestiging.
"Ja, tuurlijk, verwacht je wat anders van haar dan?"antwoordde Nienke lief en ze gaf Max een tikje op 'r neus.
Ze wees een foto aan in het fotoalbum en vroeg toen: "Wat is dit ook alweer?"
"Bis!"kraaide Max, waarna ze vrolijk in haar handjes klapte en een ander plaatje aanwees: "Ber!"
"Inderdaad, gekkie!"lachte Fabian, waarna er in een flits heimwee over zijn gezicht trok.
"Je mist het ook, hé?"fluisterde Nienke lief. Ze wist wat hij voelde, in Het Huis Anubis hadden ze samen ook jàren doorgebracht, met zo'n leuke groep. Ze hadden natuurlijk nog contact met elkaar, maar samenwonen, deden ze niet. Iedereen woonde in de buurt, behalve Mick, die samen met Joyce op en af ging tussen hun huisje, twee straten verder, en hun appartement aan de andere kant van het land. Mick had immers een carrière op wereldvlak bereikt en vertrok vanaf daar richting belangrijke sportwedstrijden.
Het Huis echter, hadden ze achter zich gesloten, zonder omzien en er nog eens terug te gaan. Misschien konden ze een dagje prikken om hun internaat binnenkort te bezoeken.

Max was het moment nooit vergeten. Ze had aan beide hun ogen gemerkt dat ze wat van plan waren, die dag. Niet veel later had ze ook voor de eerste keer het oude huis van haar ouders te zien gekregen. Het was inmiddels al tien jaar geleden, maar dat bezoek kon ze zich nog levendig herinneren; ieder detail, de 'ooh's' en 'aah's' van haar ooms en tantes, de vele oude meubels... Al kon dat laatste ook zijn doordat ze er zelf zoveel rondhing.
Toen ze erachter gekomen was dat haar vriendje, Michiel, in het internaat woonde, wilde ze meteen met 'm mee naar huis. Ze was al van kleins af aan geboeid geweest door het grote, rode huis, met de oude trap, negentiende-eeuwse spullen, verwerkt met de modieuze voorwerpen van de bewoners. Met Elle had ze vaak in de bosjes verstopt gelegen om het dagelijks leven in het Huis te volgen.
Stiekem had ze gehoopt dat haar ouders haar ook richting Anubis zouden sturen, maar dat was er nog steeds niet van gekomen. Haar mama was 's avonds altijd thuis om voor haar te zorgen, haar vader bouwde zijn reizen wat af en er was steeds meer tijd tussen twee reizen in. Waarom zou ze dan op internaat moeten gaan. Omdat ze wilde voelen wat haar ouders misten. Het avontuur, waar ze 't zo vaak over hadden, maar meer woorden niet over spraken. En misschien ook wel het zelfstandige leven. Het was zo aanlokkelijk en iedere keer als ze er voorbij fietste, leek het alsof de wind nog mooiere melodieuze klanken begon te fluiten, de takken sierlijk dansten en het Huis naar haar glimlachte. Het was haar tweede thuis.

Max aarzelde niet om haar vriendje terug te zoenen, toen die zijn lippen op de hare drukte. Ze zuchtte verliefd tussen twee heftige tongzoenen door en woelde begerig door zijn donkerblonde haar.
“Stop!” Michiel duwde Max voorzichtig van zich af.
“Wat?”vroeg Max geschrokken. “Was ik…?”
“Ik hoor een auto, volgens mij zijn je ouders thuis!”
Max veerde op, greep Michiels pols beet en stormde als een gek naar beneden. Ze schakelde de tv in en ging vervolgens dicht tegen haar vriendje aan op de bank liggen.
“Aha, onze tortelduifjes”, riep Fabian triomfantelijk, alsof hij hen net betrapt had.
“Pap”, kreunde Max.
“Michiel.” Fabian gaf zijn dochters vriendje zoals gewoonlijk een high-five. “Zus.” Hij kuste Max op de wang, wat prikte. Een scheerbeurt was hier wel op zijn plaats.
“Hebben jullie je niet verveeld?” Ook Nienke kwam nu de kamer binnen, met Lilly op de arm.
“Nee, hoor”, antwoordde Max luchtig. “Wat tv gekeken.”
“Let jij even op Ly, terwijl wij de boodschappen uitpakken?” Niet op antwoord wachtend, dropte Nienke de peuter bij Max op schoot.
Lilly gaf Max een kus op haar neus en aapte haar papa na door Michiel een high-five te geven.
Max bekeek haar zusje. Drie jaar oud was ze nu. Een ongelukje, zoals ze ’t noemen. Maar zeker niet ongewenst. Lilly was heel hartelijk verwelkomd in het gezin Ruitenburg en vertoefde in een grote luxe met minstens dertig barbiepoppen en verwarmende liefde.
Stiekem was ze wel jaloers op de peuter. Lilly had de donkerbruine ogen die zij altijd al hebben wilde en haar haren waren sluik, terwijl Max haar stomme krullen verwenste.
Ja, Max leek op haar vader en soms liet ze wel eens merken dat dat feit haar niet echt zinde.
Lilly daarentegen was het evenbeeld van haar moeder. Het viel haar steeds meer op hoe veel het kleintje op Nienke leek. Foto’s vergeleken, was het zo goed als identiek.
Iedereen vond de oudste dochter van Nienke en Fabian nochtans een prachtige meid en wenste zichzelf de knalblauwe kijkers van het meisje toe.
“Hé, waar ga je heen?”
Michiel was opgestaan en ook Lilly was van haar schoot gesprongen.
Haar vriendje haalde lachend zijn schouders op. “Geen idee. Lilly denkt blijkbaar dat ze met mij kan aanvangen wat ze wil en wanneer ze wil.”
Max vermoedde al waar dit heen ging en zuchtte. “Lilly, niet nu!”
Maar de kleuter sleurde haar slachtoffer al mee de tuin in.

Toen haar grote zus daar niet veel later aankwam, zat ze met Peer, het donkergrijze hangoorkonijn op haar schoot op de schommel, terwijl Michiel haar voorzichtig heen en weer zwierde.
“Harder!”klaagde Lilly.
Max hurkte voor haar zusje neer. “Niet met Peer, Ly, te gevaarlijk weet je nog?”
Lilly knikte begrijpend, stopte Peer terug in zijn hok, klom weer op de schommel en sloeg beide haar handjes stevig om de touwen.
“Harder!”herhaalde ze nu lachend.
Ze kraaide van plezier toen Michiel haar de lucht in lanceerde.

Een uur voor etenstijd kwamen Michiel en Max aan bij Het Huis Anubis. Ze liepen samen de jongensgang in, toen Victor hun pad kruiste.
Max kreeg nog steeds de kriebels van die man, hoe vaak ze ’m ook zag. Van haar ouders had ze meest rare verhalen gehoord over de conciërge en het verbaasde haar dat de man nog steeds de opzichter van het internaat was. Als ze het goed had berekend, was hij nu zesentachtig en volgens haar vriendje niet van plan het pand door iemand anders te laten beheren.
“Dag”, begroette Max hem beleefd.
Het leverde haar alleen een norse blik en wat gemompel op.
Michiel rolde met zijn ogen. “Let maar niet op hem, je weet hoe hij is.”
Hij trok haar mee zijn kamer in, klaar voor een romantische tongworstel, maar bleef staan.
“Hey! Ik vroeg me al af waar je bleef!” Jonah sprong op van zijn bed en merkte toen pas Max op. “O, sorry, ik wist niet dat…”
“Geeft niet”, onderbrak Michiel hem glimlachend, “dit is tenslotte ook jouw kamer. We gaan wel ergens anders heen.” Hij klopte zijn kamergenoot nog even vriendschappelijk op de schouder en sloot vervolgens de deur.
“Ergens anders? Wou jij gaan zitten zoenen in de woonkamer misschien?”
“Tuurlijk niet. De tuin is er ook nog steeds!” Lachend nam hij zijn vriendinnetje mee naar buiten, maar ook anderen hadden dat idee gehad. Marie zat er knus tegen Bathist aangevleid en ze besloten hen maar niet te storen.
“Ah, Michieleke, terug?”lachte Trudie vrolijk, toen die samen met Max de keuken in liep.
Max glimlachte, ze werd altijd zélf vrolijk als de huishoudster in de buurt was.
De keukenprinses had hier al vele jaren met glans haar job beoefend en was nu haar laatste jaar in Het Huis Anubis ingegaan.
“Max, groetjes doen aan mama en papa?”
“Doe ik!”antwoordde ze met een glimlach.

“Ik vrees dat we ons romantisch moment zullen moeten uitstellen”, zuchtte Michiel, duidelijk tegen zijn zin.
“O nee,” lachte Max, “ik heb zin om je nu op te vreten en dan laat je me best niet te al te lang meer wachten.”
“Nou ja, we kunnen toch moeilijk op de gang gaan zitten?”
“Nee, maar wel op zolder!” Er blonken pretlichtjes in Max’ ogen.
Sinds de eerste internaatbewoners vertrokken waren, waaronder Nienke en Fabian, was de zolder terug voor niemand toegankelijk geworden.
“Dat is verboden terrein en dat weet je verdraaid goed!”
“O ja, net alsof jij zo’n heilig boontje bent! Hoeveel keer ben je ondertussen al in de kelder geweest?”grinnikte Max schertsend.
Haar vriendje aarzelde even voor hij antwoord gaf. “Oké, daar heb je een punt”, besloot hij tenslotte.
Ze gingen de woonkamer uit en slopen de meidenkamers voorbij, in de hoop dat niemand hen zou horen.
“Oké, mevrouw ik-heb-een-geniaal-plan, je hebt één klein detail over het hoofd gezien,” fluisterde Michiel ironisch, “we hebben geen sleutel.”
Zwijgend haalde Max een speldje uit haar haren, peuterde er even mee in het slot en opende met een droge klik de deur.
“Wat zij je nou?”lachte ze plagend, waarna ze samen langs de deur het donker in glipten.

“Jij-bent-de-aller-aller-allerliefste”,vleide Michiel, waarbij hij via haar nek kusjes naar haar gezicht bracht.
Max was vanbinnen al volledig gesmolten, en ze had het warm gekregen: door de regels die ze stiekem overtraden en Michiel zo dicht bij zich. Haar vriendjes lippen verfristen haar huid en deden haar huiveren van genot.
“Mijn lieve, lieve Michiel.”
Ze drukte haar voorhoofd tegen dat van hem en wond een pluk van zijn haar om haar wijsvinger.
“Ik hou van jou”,fluisterde ze lief, vooraleer hem teder op de lippen te kussen.
Michiel legde zijn koele hand op haar wang en aaide met zijn duim op en neer, terwijl hij met zijn vriendinnetje een romantisch tongduel bevocht.
Max opende haar ogen, zuchtte verliefd en knuffelde Michiel een aantal lange tellen. “Echt heel veel”,vervolledigde ze zacht.

Het was een gewoonte geworden dat Max bleef mee-eten op zaterdagavond, dus één keer in de week werd de tafel niet voor acht, maar negen personen gedekt.
“Smaakt ‘et?” Trudie ging even lachend met haar hand door het haar van Bathist.
Iedereen kon alleen maar knikken, daar hun mond vol zat met Trudies lekkers.
“Hé, jongens, ik moet er maar eens vandoor. Ik heb beloofd een deftig uur thuis te zijn, want we gaan blijkbaar nog ergens heen deze avond.”
“Blijf je niet meer voor de film?”vroeg Jonah misnoegd.
“Sorry. Volgende week ben ik er weer bij, beloofd. Dag!”

“Kom op, nog eentje”,smeekte Michiel.
“Hou op, ik moest allang thuis zijn!”lachte Max, maar ze gaf hem voor de derde keer nog een laatste afscheidskus.
“Tot maandag, Maxielief.”
“Tot maandag, Chocho.”
Ze drukte nog een snelle kus op zijn neus en fietste toen de lange, met bomen overdekte, oprijlaan af.

“Max, eindelijk!”zuchtte Nienke. “Waar bleef je zo lang?”
“Michiel”,was het enige, maar duidelijke antwoord.
“Ga je mee, zus?” Fabian kwam de woonkamer binnen, gevolgd door Lilly, die trippelend als een hond haar vader volgde.
“Waar gaan we eigenlijk heen? Ik zeg express mijn filmavondje af, maar weet niet eens of ik een al dan niet een saaie avond tegemoet ga!”
“O, dat denk ik niet. In ieder geval niet als Elle je weet te plezieren.”
Max werd meteen vrolijker. Haar beste vriendin zien, was altijd leuk.

“Max, meid, jij groeit echt met de dag!” Amber nam het meisje bij haar schouders, hield haar wat bij haar vandaan en bekeek haar goed. “Een echte jongedame.”
Max glimlachte toen ze de gezellige boel aanschouwde. Haar vader kletste – waarschijnlijk over één van de laatste archeologische ontdekkingen die hij gedaan had – met David, de man van haar tante en haar moeder voerde ondertussen weeral een uitvoerig gesprek met Amber. Het was allemaal best raar, hoe hecht de hele kliek nog was, na zoveel jaren. En daardoor kwam het ook dat de kinderen van de oud-Anubisbewoners, de medebewoners van hun ouders oom en tante noemden. Voor Max en Lilly was het des te leuk, want echte ooms en tantes hadden ze niet.
Hun moeder was enig kind gebleven, omdat Max’ grootouders op zeer jonge leeftijd gestorven waren en Marlon, de broer van hun vader, met het Syndroom van Down, was een dik jaar voor Nienkes eerste zwangerschap gestorven.
“Maxie!” Elle vloog haar vriendin om de hals, waarbij de frisdrank in de bekers die ze bij zich had, net niet over de rand klotste.
“Hey! Hoe gaat ’t met je?”vroeg Max blij.
“Su-per!”gilde Elle. “Ik vertel je straks alles. Cola?”
Max leek het enthousiasme van Elle over te nemen en nam met veel plezier de beker aan.
Het blondje meisje, helemaal haar moeder, nam een flinke teug en vuurde toen haar vragen af. “Ik dacht dat jij in Anubis zat op zaterdagavond? Of heeft Michiel het uitgemaakt? Nee, toch? Of heeft Victor je buiten gegooid, wegens te intiem?”
“Ho, rustig aan, we hebben de hele avond!”lachte Max. Ze vertelde dat ze vroeger naar huis kwam, dat Michiel het niet had uitgemaakt en dat Victor haar niet had buiten gegooid. Dat zij en Michiel en intiem waren geweest, liet ze achterwege.
Elle wilde net weer van wal steken, toen Fabian zich tot de twee oudsten wendde.
“Gaan jullie mee?” Hij had Lilly in de kinderwagen gezet en stond vertrekkenklaar, net als de rest van het gezelschap. Het werd dus wandelen deze avond.
“Jules?” Amber was ondertussen op zoek naar haar middelste kind. “Waar zit hij nu weer?”
“Hier ben ik!” De dertienjarige krullenkop kwam de trap met twee treden tegelijk af.
Ferre, het jongste lid van de familie Ragas, was gek op de kleine Lilly en vond haar driejarige nichtje veel interessanter dan haar pop. Ze was dan ook niet weg te slaan van de buggy, die Fabian duwde.
Jules had ondertussen zijn schoenen gevonden, de meiden hadden hun zomerjassen aangetrokken en David sloot alles af. Ze konden vertrekken.

“Nee! Serieus?” Elle leek het maar amper te geloven dat haar vriendin de belangrijkste regels van de strengste conciërge van het land had overschreden.
Max knikte, ietwat trots. “Het was wel supergezellig, helemaal alleen op zolder. En het is des te spannend als je weet dat je overtreedt.”
De meiden waren zo verwikkeld in hun gesprek, dat ze niet in de gaten hadden dat ze achterop geraakt waren en dat de lucht langzaam maar zeker van licht- naar inktblauw kleurde, met een waterig maantje die door de wolken scheen.
“Was het alleen maar daarom spannend?”grinnikte Elle.
“Nou…” Max zweeg, maar dat vertelde naar haar idee al meer dan genoeg.
“Kom op, Max, vertel! Ik wil alles weten!” Als er in het bos een stoel had gestaan, zat Elle nu zeker weten op het puntje daarvan.
“Er is niks gebeurd, hoor”, antwoordde Max met een ietwat vies gezicht, geen zin om te weten waar haar vriendin op dit moment aan dacht. “We hebben gewoon gezoend, maar ik had er voor het eerst een ander gevoel bij.”
“Hoezo, een ander gevoel?” Elle trok grote ogen. “Zeg me niet dat je niet meer verliefd op ’m bent!”
“Nee, dat bedoel ik niet. Het was een… een zalig gevoel. Een gevoel van vrijheid, alleen maar hij en ik en de rest deed er niet meer toe. Begrijp je?”
“Ja…”, zei het blondje aarzelend, maar ze schudde vervolgens haar hoofd. “Kijk, ik weet niet welk gevoel je krijgt als je al een tijdje samen bent met iemand. Verliefdheid herken ik als geen ander, maar dit… Volgens mij zijn jullie tot een nieuw punt in jullie relatie gekomen.”
“Een nieuw punt?”lachte Max. “Wat versta je daar dan onder?”
“Nou, ehm… Daar ben ik nog niet achter, maar het is vast iets speciaals!”
“Gaat ie me een bos bloemen geven?”
“Ik zei iets speciaals”, antwoordde Elle, waarbij ze haar ogen rolde. “Straks ben je zwanger!”
“Oja, de onbevlekte ontvangenis”, was Max’ droge respons.
“Hoe laat zou het eigenlijk zijn?” Max’ vriendin tuurde naar de inmiddels pikzwarte hemel.
Max wilde automatisch haar mobiel uithalen, toen ze tot het besluit kwam dat ze het ding waarschijnlijk vergeten was op de keukentafel thuis.
“O, wacht, ik vraag het wel eventjes aan… Hé…”
“Wat?”
Elle beefde. “Ze… Ze…”
“Ze wat? Wat is er?”vroeg Max bang.
“Ze zijn weg”, fluisterde Elle zacht.
Pas nu zag ook Max dat er helemaal niemand meer voor hen uit liep en dat ze zich ook niet meer op het bospad bevonden. Haar adem stokte in haar keel, hoe kon dit gebeurd zijn? Waren ze echt alleen? Tussen al die donkere bomen, enge struiken en ritselende geluiden?
“Help!”schreeuwde ze, als eerst reactie. “Help!”
Elle zette ook haar keel open, maar na vijf minuten doodse stilte als antwoord, gaven ze het op. Nienkes dochter liet zich met een snik op een horizontale boomstam ploffen. De maan viel door een gat in het dichte bladerdek op haar gezicht, en maakte haar biggelende tranen zilverkleurig.
“Wat moeten we nu doen?”vroeg Elle angstig. Ze trilde als een bang, klein muisje en keek schuw om zich heen. “Wie weet hoe diep we al zitten!”
De enige optie was blijven lopen. Blijven lopen tot ze het pad terugvonden en zo de uitgang uit het nare bos bereikten. Maar Elle had gelijk; wie wist hoe diep ze al waren. De richting waaruit ze gekomen waren, waren ze in alle paniek al vergeten en nergens weerklonk het gebrul van een auto. Dit was hopeloos.

Max stapte voorzichtig over een kleine sloot heen, zodat ze niet zou struikelen. Zij en Elle waren dan toch de tocht gestart, met amper iets zichtbaars te zien en geen idee van waar ze zich bevonden.
“Hé, Max, deze doet ’t!”riep Elle.
Max draaide zich om en sloeg een hand voor haar ogen toen een fel licht haar verblindde. “Een zaklamp!”was de, bijna enthousiaste, reactie.
Het ding hielp hen sneller vooruit, alleen vroegen de meiden zich af of ze wel in de juiste richting zo’n tempo maakten.
Naarmate de tijd vorderde, besloop de slaap hen meer en meer, maar ze vochten om wakker te blijven.
Elle gaapte. Ze was doodop, had geen besef van tijd meer en haar enige wens op dit moment was een comfortabel bed. Haar oogleden gleden regelmatig eens naar beneden en daardoor merkte ze de boom recht voor zich niet op, zodat ze er keihard tegenaan knalde.
“Sorry, Max”,murmelde ze. “Is het goed als ik tegen jou aan lig?” Ze wachtte geen antwoord af en liet zich tegen de boom neerzakken.
De slaap was ondertussen ook Max’ lijf binnengeslopen. Ze beet op haar tanden, maar verloor niet veel later ook de strijd. Een paar bomen verder dan haar vriendin viel ook de krullenkop in slaap.
 
Hoofdstuk 2

“Max!”
Max werd wakker door het vage lawaai dat weergalmde tegen de basten van de bomen.
“Pap?”kreunde ze slaperig. Ze opende haar ogen en staarde gedesoriënteerd naar de bladeren boven zich.
“Ik ben er, meisje, maak je geen zorgen.” Fabian sloeg zijn armen om zijn dochter heen en drukte haar stevig tegen zich aan.
De beelden van de voorbije nacht flitsten plots razendsnel door haar hoofd. Enge schaduwen, geen licht, de zaklamp. Ze begon te snikken toen het besef kwam dat ze gered was.
“Hé, stil maar, shtt”,troostte Fabian haar lief.
“Elle! Waar is Elle?” Max sprong geschrokken, en half dronken, overeind.
“Ze ligt een paar meter verderop, Amber is bij haar.”
Max knipperde even met haar ogen om het wazige beeld weg te drukken, wat haar deels lukte. De dag was net van start gegaan, maar de nacht overheerste nog. Ze voelde zich slap en zou bij de eerstvolgende stap met zekerheid weer gelijk worden met de grond. Ze wankelde, sloot haar ogen en voelde een tel later warme handen die haar net op tijd opvingen en de lucht in hezen.
Hoewel ze geen stap verzette, wist ze dat ze vooruitging. Haar vaders vertrouwde geur drong haar neus binnen, verklapte haar dat alles nu goed was en in stilte vertrok ze weer naar dromenland.

[Jennifer~]

Whihi ik volgde je verhaal al via anubisrevelation en leuk dat je weer verder schrijft! Jij kan echt mooi schrijven^^

[Tine]

Het was stil en Max hield haar ogen stijf dicht. Ze had barstende koppijn, maar geen idee hoe dat kwam. De krullenkop waagde het erop haar ogen te open, misschien verdween de druk in haar hoofd dan wel.
Beetje bij beetje opende ze haar linkeroog en de pijn trok inderdaad geleidelijk aan weg.
“Goeiemorgen”,begroette haar moeder haar.
Blijkbaar kon haar moeder erg stil wezen, want Max had niet één geluidje opgemerkt.
“Mam?” Max opende nu ook haar rechteroog en keek in het glimlachende, maar tevens bezorgde gezicht van Nienke.
“Hoe voel je je, meid?” Haar moeder aaide een pluk haar achter haar oor.
Max knikte ter positieve bevestiging. “Hoe laat is het?”
“Bijna tien. Je hebt meer dan vierentwintig uur geslapen.”
“Echt waar?”mompelde Max, terwijl ze verbaasd rechtop ging zitten.
“Zal ik wat voor je halen?”
Met slaperige kop schudde ze van nee. Het enige wat ze wilde, was dat haar moeder bleef.
“Is alles goed met Elle?”
Nienke lachte. “Die is al helemaal de oude. Ze is gisterenavond zelfs al langs geweest.”
“Waarom voel ik mij dan nog zo vreemd?”
“Kijk, nadat wij erachter gekomen zijn dat jullie niet meer volgden, waren we al bijna thuis en daar voel ik me enorm schuldig over. Maar we waren gezellig aan de praat, stapten maar enthousiast verder… En jullie moeten op de één of andere manier afgedwaald zijn. We hebben Lilly, Ferre en Jules snel naar Jeroen en Noa gebracht en daarna zijn we meteen terug gekeerd naar het bos. Het was niet echt koud geworden die nacht, maar toch koud genoeg om jullie lichaamstemperatuur te doen dalen. Elle was echter onder een hoop bladeren terechtgekomen, zodat ze het warmer had dan jij.”
Max knikte begrijpend, gaapte hartgrondig en sloot haar ogen even.
Toen ze die weer opende, zaten plots ook Lilly en Fabian naast haar bed. Ze moest waarschijnlijk terug in slaap gesukkeld zijn.
“Hé, zus”,zei Fabian zacht.
Max glimlachte en keek toen naar haar kleine zusje, die haar vorsend aankeek.
“Je gaat toch niet dood, hè, Max?”
“Nee, hoor”, lachte Max. Ze hief met veel moeite haar hand op en streelde het kopje van Lilly. “Dat zou ik jou toch niet kunnen aandoen, kleine meid?”
Lilly knikte tevreden en klom naast haar grote zus op bed. “Word je snel terug beter?”vroeg ze, terwijl ze tegen haar warme lijf aan ging liggen en zich onder de lange arm wriemelde.
“Ja. Dat beloof ik.” Max richtte zich tot haar moeder. “Is Michiel al langs geweest?”
Nienke knikte met een glimlach en wees naar het nachttafeltje naast Max’ bedje. In een klein, glazen vaasje prijkte een bosje bloemen. Max lachte vanbinnen; had ze toch nog gelijk gehad.

[Jennifer~]

Leuuuk ;D wie zijn Ferre & Jules? ook kinderen van Nienke & Fabian?

[Tine]

Ferre en Jules zijn, naast Elle, de kinderen van Amber & David Maar dat kon je al afleiden uit de vorige stukken ;$

[lalalanubis]

Oeh! Ik ga 't ook volgen; ik heb altijd al graag je verhalen gelezen ö

[Tine]

Op maandag had Max gepast voor school, omdat ze zich nog steeds erg moe voelde en haar ledematen zo zwaar doorwogen dat ze die amper omhoog kon hijsen.
Michiel en Elle waren om vier uur bij haar op bezoek geweest, om haar de lesonderwerpen van die dag wat uit de doek uit te doen. Ze hadden echter de hele tijd gekletst en schrokken dus ook toen Max’ klokradio acht uur aangaf.
Ze waren haastig vertrokken om hun huiswerk af te werken, maar niet voor Max gezworen had dat ze de volgende dag naar school ging. Lachend had ze ingestemd; dat zou ze wel redden.

Zoals beloofd begaf Max zich de volgende dag naar school, waar Michiel en Elle haar opwachtten.
Mevrouw Lutkemeijer, hun titularis, verwelkomde haar met een vriendelijke glimlach en een behoorlijk pak in te halen lessen, omgezet in huiswerk.
Max zuchtte; waarom leken ze altijd dagen dat zij er net niét was zoveel te leren, dat het te vergelijken was met de leerstof van een gewone schoolweek? Ze had in ieder geval haar vriendin nog, wiens boeken ze hard nodig zou hebben.
De lessen vlogen in een razendsnel tempo voorbij, al begreep Max soms helemaal niets van de oefeningen die ze voorgeschoteld kreeg. De schooldag liep dan ook algauw op z’n einde en Max ging, huppelde bijna, fluitend naar de fietsenstalling, waar Elle en Michiel op haar wachtten.
Ze was nog eventjes bij mevrouw Lutkemeijer langs gegaan, omdat ze een aantal dingen van haar extra huistaak nog niet volledig begreep, wat nu maakte dat ze alleen door de schoolgangen liep.
Om eventjes gek te doen, ging ze op haar tenen staan en maakte een aantal overdreven balletpassen, waardoor ze per ongeluk tegen mevrouw Boom opbotste.
“Nou!”riep die gepikeerd, waarna ze zich voorover boog om haar tas van de grond te rapen.
Max maakte van die gelegenheid gebruik en snelde een andere gang in.
Ze stapte wat verder, fronsend, deze gang kwam haar niet bekend voor. Hier was ze zelfs nooit eerder geweest. Snel ging ze de afgelopen minuten na en sloeg een hand voor haar mond toen het besef kwam dat ze een verboden gang was ingeslagen. Het verbaasde haar enigszins dat de doorgang daartoe niet op slot was, wat anders altijd het geval was, naar horen. Volgens hun conrector, meneer Lauwers, werden daar leveringen bezorgd, stond alles er vol met poetsgerief en stapelden kapotte voorwerpen zich daar op.
Er was niet één van die dingen te merken. Het was er angstvallig leeg. Alleen een hagelwitte vloer, zo glanzend dat het ijs leek, ‘sierde’ de plaats. Geen likje verf, geen schilderij, geen foto… Er was enkel een klein raam voorzien om zonlicht zo kleinschalig mogelijk binnen te laten vallen.
Wat wàs dit? Max staarde verbijsterd rond, zette heel voorzichtig een stap op het ijs en had net te laat door dat ze er zich al – letterlijk – te ver had op begeven. Haar been zwiepte de lucht in en ze schoof een aantal meter vooruit. Er klonk een luid gepiep, dat extra klank werd bijgezet door de echo’s die weerkaatsten tegen de kleurloze wanden. Bang sprong ze recht en zette het – zo goed en zo kwaad als het ging – op een stuntelig lopen. Na enige pogingen bereikte ze de toegang naar de school, wat nu opeens een heel andere wereld leek. Zonder aarzelen sloeg ze de deur open. Niet een keer meer omkijkend en met een lijkbleek gezicht begaf ze zich via haar gewoonlijke route naar buiten.

[Tine]

Deze is nog niet geupdatet op de site; ik post 'm later wel (: veel plezier ermee!


“Hèhè, eindelijk!”lachte Elle. “Waar bleef je nou? We dachten al dat je…”
Michiel maande haar aan tot stoppen toen hij zijn vriendinnetje lijkbleek en hijgend tegen een aantal fietsen zag aanleunen. “Hé, Max, wat is er aan de hand?” Bezorgd sloeg hij een arm om haar heen. Geduldig wachtte hij tot Max wat rustiger werd en stelde zijn vraag vervolgens opnieuw.
“Nou, Lutkemeijer heeft alles enorm uitgebreid uitgelegd, waardoor ik erg laat uit klas was en het op een rennen gezet heb”,loog ze.
“Waarom zie je dan zo bleek?”
Onverschillig haalde Max haar schouders op. “Ik kreeg het gewoon koud in plaats van warm.”
Michiel trok een wenkbrauw op. “Volgens mij ben je er toch nog niet helemaal bovenop.”
“Maak je nou maar geen zorgen,”glimlachte ze, terwijl ze ’n tik op zijn neus gaf, “het stelt niets voor!”
“Het lijkt me toch beter dat ik je nu naar huis breng.”
“Maar we gingen naar het park!”protesteerden de twee meiden meteen.
“We gaan morgen wel.” En daarmee was de knoop doorgehakt. Michiel was onverbiddelijk en was niet van plan zijn besluit aan te passen. “Kom op, je kan bij mij achterop”,bood hij aan, in een poging de sfeer wat levendig te houden.
“Ik kan zelf wel fietsen”,bromde Max.
De hele rit naar huis zei ze niks, ook al probeerde haar vriendje voortdurend een gesprek aan te knopen. Haar vaders auto stond er al, dus Lilly was al thuis. Had ze tenminste een beetje afleiding straks, na het hele gebeuren van een aantal minuten geleden. Voor ze naar binnen ging, gaf ze Elle een knuffel en liet ze Michiel nog maar eens merken dat dit idee totaal tegen haar zin was, door een pietluttig kusje op zijn wang te geven, in plaats van een lange, lieve zoen. Als afsluiter knalde ze de deur met een smak dicht.
“Zus, ben jij dat?”
Tuurlijk, wie anders? wilde Max schreeuwen, maar ze beheerste zich. Haar vader had immers niets te zien met haar woede-uitbarstingen.
“Ik dacht dat jij nog wegging?”
Fabian zat aan de keukentafel, met Lilly recht tegenover zich, die een boterham met choco verorberde. Net op het moment dat Max de kamer binnenkwam, boog hij over tafel heen om een veeg van de bruine smurrie van zijn dochtertjes wang te halen.
“Inderdaad, dat dacht ik ook”,zuchtte ze, terwijl ze op een lege stoel neerplofte. “Maar Michiel vond ’t blijkbaar nodig om mij meteen naar huis te brengen en alles naar morgen te verplaatsen.”
“Ik zie niet meteen in wat de reden daarvoor is?”fronste Fabian.
“Hij was bezorgd dat ik nog niet op en top in orde was”,antwoordde ze, terwijl ze met haar ogen rolde. Ze begreep best dat haar vriendje bezorgd was, maar om daarom hun plannen af te blazen? Even vloog de gedachte voorbij dat hij ’t met opzet gedaan had, maar die optie schoof ze snel opzij. Michiel keek altijd uit naar uitstapjes, al waren ze nog zo klein als deze. Ze zuchtte nog maar eens. Jongens waren moeilijk te doorgronden.

[Louise]

superstuk XD